Η Λερναία Ύδρα.

Ο 2ος Αθλος του Ηρακλή ήταν αυτός με την Λερναία Ύδρα . 

Κοντά στο Άργος και την Τίρυνθα, υπήρχε μια λίμνη που λεγόταν Λέρνα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η λίμνη αυτή συνόρευε με τον Άδη. Μέσα στα έλη της και στις ρίζες των πελώριων πλατανιών, ζούσε ένα τρομερό φίδι με εννέα κεφάλια, η Λερναία Ύδρα. Τις νύχτες άφηνε τη λίμνη, έμπαινε στον κάμπο και ρήμαζε τα ζώα.
 

    Οι κάτοικοι της περιοχής δεν τολμούσαν να σκοτώσουν το επικίνδυνο νερόφιδο γιατί έλεγαν πως ήταν κι αυτό παιδί της Έχιδνας και αδελφή του λιονταριού της Νεμέας και πως, αν του έκοβαν το ένα κεφάλι στη θέση του θα φύτρωναν άλλα δύο. 

-Αυτή την Ύδρα θέλω να σκοτώσεις, είπε ο Ευρυσθέας ύστερα από αρκετό καιρό στον Ηρακλή. Αυτός είναι ο δεύτερος άθλος σου.

    Αυτή τη φορά ο Ηρακλής πήρε μαζί τον αγαπημένο του ανιψιό, τον Ιόλαο, που ήταν γιος του αδελφού του Ιφικλή. Έφτασαν στην όχθη της λίμνης και είδαν το τρομερό φίδι να αναταράζει τα νερά και να κρύβεται στη φωλιά του, ανάμεσα στις ρίζες των δέντρων.

-Πρέπει να το βγάλουμε από κει, είπε ο Ηρακλής. Άναψε μια μεγάλη φωτιά Ιόλαε.

-Με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να το βγάλουμε από τη φωλιά του; ρώτησε ο Ιόλαος που στη θέα του τρομερού ερπετού έχασε την ψυχραιμία του. Αν μπούμε στη λίμνη, η Ύδρα θα μας γραπώσει εύκολα και θα μας παρασύρει στο βυθό.

 -Έννοια σου και δεν θα μπούμε στη λίμνη, Ιόλαε. Άναψε τη φωτιά και θα δεις με ποιον τρόπο θα βγάλουμε την Ύδρα από τη λίμνη.

    Ο Ιόλαος κουβάλησε πολλά ξύλα, άναψε φωτιά και ο Ηρακλής έβαλε ανάμεσα στις φλόγες τα σιδερένια βέλη του. Όταν πύρωσαν αρκετά και κοκκίνισαν οι άκρες τους, τα έριξε με το τόξο του ένα-ένα στη φωλιά της Ύδρας. Το φοβερό νερόφιδο, που δεν άντεχε στη ζέστη, βγήκε από τη φωλιά του. Ο ατρόμητος Ηρακλής άρπαξε τότε ένα τσεκούρι που είχε φέρει μαζί του και όρμηξε καταπάνω στο θεριό της λίμνης. Η Ύδρα τίναξε τα εννιά κεφάλια της για να χτυπήσει τον Ηρακλή. Μα ξαφνικά το ένα της κεφάλι κόπηκε πέρα για πέρα από το κοφτερό τσεκούρι.

    Και τότε ο Ηρακλής είδε με φρίκη στη θέση του κομμένου κεφαλιού να φυτρώνουν άλλα δύο!

-Άφησέ την!, του φώναξε με τρόμο ο Ιόλαος. Μην της κόψεις άλλο κεφάλι!

    Ο Ηρακλής δεν ήταν μόνο δυνατός και γενναίος. Ήταν και

έξυπνος.

-Φέρε γρήγορα ένα αναμμένο ξύλο!, είπε στον Ιόλαο. Κάθε κεφάλι που θα κόβω, θα το καις με τη φωτιά για να μη φυτρώσουν στη θέση του άλλα.

    Έτσι κι έγινε. Ο Ιόλαος ακούμπησε στη θέση του δεύτερου κεφαλιού που έκοψε ο Ηρακλής και αυτή τη φορά δε φύτρωσαν άλλα δύο.

    Το ένα μετά το άλλο τα κεφάλια της Ύδρας κόπηκαν. Έμεινε το μεσαίο που ήταν πιο μεγάλο και αθάνατο. Το έκοψε κι αυτό ο Ηρακλής, το έθαψε βαθιά στη γη για να μη ζωντανέψει  και βγει στην επιφάνεια. 

    Όταν γύρισε στην Τίρυνθα, ο Ευρυσθέας δεν τολμούσε να

πιστέψει πως έβλεπε μπροστά του τον Ηρακλή. Ήταν βέβαιος ότι αυτή τη φορά δεν θα τα κατάφερνε και θα τον έπνιγε η Ύδρα στα νερά της Λέρνας.

-Μα...πώς κατάφερες και γύρισες ζωντανός; τον ρώτησε. Ή... μήπως φοβήθηκες και δεν πήγες καθόλου στη Λέρνα;

-Η Ύδρα δεν υπάρχει πια, του εξήγησε ο Ηρακλής. Στην όχθη της Λέρνας μπορείς να βρεις τα κομμένα κεφάλια της.

    Αλλά ο βασιλιάς της Τίρυνθας είχε ακόμα κι άλλους πιο επικίνδυνους άθλους για τον Ηρακλής. Και, σίγουρα σε κάποιον από αυτούς θα έχανε τη ζωή του.

Πηγή.: Ελληνική Μυθολογία.