Γενεαλογίες

Ενώ, όμως σύμφωνα με το μύθο του Έλληνα, οι γιοι και οι απόγονοι του βασί­λευσαν σ' ολόκληρη την Ελλάδα, κάθε Ελ­ληνική περιοχή είχε τις δικές της παραδό­σεις σχετικά με τους βασιλιάδες της. Και πολλοί από τους βασιλικούς αυτούς οί­κους, δεν έχουν καμία σχέση με τον οίκο του Έλληνα, ενώ, όπως φαίνεται, οι γενε­αλογίες κάποιων από αυτούς κυκλοφο­ρούσαν στην Ελλάδα, πριν τη γενεαλογία του γενάρχη του Ελληνικού έθνους.

Φημισμένος ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Αργούς, ο Ίναχος, ο γιος του τιτάνα Ωκεανού και της τιτανίδας Τηθύος. Στη Λακωνία ο Λέλεγας που ήταν αυτόχθο­νος. 

Στην Αρκαδία ο Πελασγός, που άλλοι τον έλεγαν αυτόχθονα και άλλοι γιο του Δία. 

Στην Αττική ο Ερεχθέας, αυτόχθο­νος. 

Στην Αίγινα ο Αιακός, ο γιος του Δία.  

Στην Κρήτη, ο Μίνωας και ο Ραδάμανθος, παιδιά του Δία.

Τέλος, για τους γιους και τα εγγόνια του Έλληνα, όσον αφορά το Δώρο, δεν υ­πάρχει καμιά μυθική γενεαλογία, ο Ίωνας, ο γιος της Κρέουσας, της κόρης του Ερεχθέα, λέγεται ότι βασίλευσε στην Αττική. Τα παιδιά του Αχαιού, ο Άρχανδρος και ο Αρχιτέλης, συνδέονταν με τη βασιλική γε­νιά του Αργούς, λόγω του γάμου τους με τις κόρες του βασιλιά αυτής της χώρας, του Δαναού. Ονομαστοί ήταν οι εφτά γιοι του Αιόλου: ο Κρηθέας, ο Σίσυφος, ο Αθάμας, ο Σαλμωνέας, ο Δηιώνας, ο Μάγνης και ο Περιήρης.

Ο Αίολος είχε και πέντε κόρες την Κανάκη, την Αλκυόνη, την Πεισιδίκη, την Καλύκη και την Περιμήδη. Όλη αυτή η γενιά του Αιόλου, μετανάστευσε από τη Θεσσα­λία σε διάφορες βοιωτικές, πελοποννη­σιακές και αιτωλικές πόλεις. Είναι πολύ α­ξιοσημείωτο, ότι ενώ δεν αναφέρεται κα­νένας πρόγονος του Δώρου, κάποια άλλη παράδοση αναφέρει τον Ίωνα σαν γιο της Κρέουσας, όχι όμως και του Ξούθου, αλ­λά του θεού Απόλλωνα. 

Για τον Αχαιό, ό­λοι λένε ότι είναι αδελφός του Φθία και του Πελασγού, αδελφός δηλαδή, όπως και οι δύο αυτοί, του Ποσειδώνα και της Λάρισας. 

Ο Αίολος παρουσιάζεται πολύ αρχαιότερος του Έλληνα. Οι αντιφάσεις αυτές, που είναι πάρα πολλές στους Ελ­ληνικούς μύθους, οφείλονται στο ότι οι μυθικές παραδόσεις δε διαμορφώθηκαν αμέσως, αλλά σταδιακά. 

Στην αρχή κάθε περιοχή είχε τους δικούς της μύθους, που ήταν εντελώς άσχετοι με τους μύ­θους των άλλων περιοχών.

Αργότερα οι λογογράφοι, προσπάθη­σαν να συνδέσουν τις παραδόσεις και να τους δώσουν κάποια ενότητα, που δεν την είχαν απ' την αρχή. Αλλά η ενοποίηση αυτή, δεν ήταν ούτε πλήρης, ούτε ομό­φωνη. Γι' αυτό και οι χιλιάδες παραλλα­γές κάνουν δύσκολη την ιστορική ερμη­νεία των Ελληνικών.

Πηγή.: Ιστορία του Ελληνικού Εθνους του Κώστα Παπαρηγόπουλου , 
Εκδοση Αναστασίου Καραγκούση
Eικόνα απο το Goggle